Geplaatst door 
Peter R de Vries mocht van chef recherche Bob Schagen niet meer praten met Renetta van der Meer!
“Nee, natuurlijk niet Peter, die twee konden elkaar al jaren vanuit Amsterdam Noord.”
Diezelfde Bob Schagen kwam veelvuldig in het cafe de Spreeuw van Allard alwaar Renetta werkte (zie verklaring)
Daar heeft Bob Schagen met een een aantal collega’s Louis en zijn vriend staande gehouden.
Tijdens het fouilleren werden wapens in beslag genomen.
Die zaak werd vreemd genoeg geseponeerd!
Louis werd naar huis gestuurd en Renetta vloog hem om zijn nek en riep “Ooh ik dacht dat je 6 jaar zou krijgen”
Niet veel later kreeg Louis 6 jaar voor die “zogenaamde” mishandeling/verkrachting van Renetta van der Meer.
Tot de dag van vandaag weet Renetta van der Meer, Bob Schagen te vinden middels een mobiel nummer.
Zij kan hem bellen op een directe lijn wat zij vroeger ook al kon!
Zie hier passage uit memo- rapport 09/2009 van PD Recherche Advies Buro :
Vervolgens maakte ik aanstalten om weg te gaan, maar Renetta wilde eerst met rechercheur Bob Schagen bellen, echter zij had haar beltegoed op, waarna ik haar mijn gsm gaf en zij belde vervolgens met Bob Schagen.
Even later vroeg ik aan Renetta of ik Bob Schagen kon spreken en ik heb een kort gesprek met deze rechercheur gehad. Ik vertelde hem wie ik was en dat ik voor Marco Aaldering kwam. Onze informatie was namelijk dat hij gescheiden was van Renetta van der Meer en dat hij net zoals Renetta van der Meer over haar ex Louis Hagemann verklaarde, hij misschien wilde verklaren over zijn ex Renetta van der Meer en dat ik op dit adres pas te horen kreeg dat de vrouw, Renetta van der Meer was.
Tevens aan Schagen verteld dat wij het dossier hadden bestudeerd en dat hier enkele zaken niet klopten. O.a. dat de spullen uit 1984 waren weggegooid bij politie Amsterdam en dat daar geen waterschade was geweest, dat een zeer belastende verklaring tegen Louis Hagemann opgenomen van Martin Akkerman door politie Groningen in 1985 was weggeraakt, dat de verhorende rechercheurs zich niets van deze verklaring kunnen herinneren maar dat rechercheur Heling zegt zich deze verklaring te herinneren en in 2002 een proces-verbaal maakte over de inhoud van een proces-verbaal dat hij in 1985 heeft gelezen. (zulke belastende verklaringen raken niet weg!!!).
Schagen antwoordde hierop dat het ons vrij stond om Marco Aaldering op te zoeken en om te proberen een verklaring van hem op te nemen.
Aan Bob Schagen gezegd dat wij het huidige adres van Marco en Renetta niet openbaar zouden maken (dit kon hij waarderen) en dat wij via open bronnen en onderzoek achter dit adres waren gekomen.
Schagen gaf aan dat de politie de woon/verblijfplaats toch niet geheim kon houden.
Hierna werd het gesprek beëindigd waarna Renetta de GSM overnam en het nummer van Bob Schagen uit het geheugen wiste.
Hieronder de passage uit het boek “Een Crimineel liegt niet altijd”
Hoofdstuk “Gezworen Vijanden”
pagina’s 100 / 101
Hoewel de berichtgeving rond de moord op Heineken-ontvoerder Cor van Hout u misschien anders deed vermoeden, kan ik u verzekeren dat je in de misdaadjournalistiek niet louter vrienden maakt.
Sterker nog, er is misschien wel geen vak waar je zoveel gezworen vijanden maakt als het mijne. Als misdaadverslaggever kom je aan de meest essentiële verworvenheden in een mensenleven: geld, vrijheden eergevoel. En niet zelden zijn alle drie tegelijk in het geding. Denkt u maar aan de geziene zakenman, die de cel indraait en wiens bezittingen in beslag worden genomen. Het zijn echter niet alleen verdachten of veroordeelden met wie je in conflict komt. Ook met advocaten, officieren van justitie, persvoorlichters en politiemensen ‘lopen de belangen niet altijd parallel’, zoals dat zo mooi heet. Dat leidt doorgaans tot behoorlijk wat bekvechten heel soms tot jarenlange ijskoude, onverzoenlijke contacten. Als crime-reporter moet je daar tegen kunnen.
Je bent per slot van rekening geen Florence Nightingale. Als je geen vijanden wilt maken,moet je echt een ander beroep kiezen. Ik probeer zelf altijd eerlijk, zonder aanzien des persoons te opereren en vooral de feiten te laten spreken in plaats van de emoties of de persoonlijke voorkeuren. En als het dan toch nog botst, dan is dat jammer, maar niet iets waarvan ik in mijn kussen lig te bijten. Dan heeft het zo moeten zijn. Toch komt het ook wel eens voor dat je de plank misslaat, je oordeel te voorbarig is.
Dat is me recentelijk overkomen in wat de Bolhaar-zaak is gaan heten: de drievoudige moord op Corrina Bolhaar en haar twee kinderen Sharon en Donna in de Amsterdamse Argonautenstraat in 1984.
In een poging de zaak heropend te krijgen voordat deze definitief zou verjaren, had ik in de loop van 2001 een paar stevige aanvaringen gehad met politie en justitie in Amsterdam. Men kende de zaak niet meer, er werd niet meegewerkt en afspraken werden niet nagekomen. Pas toen wij een kroongetuige opspoorden waardoor de verjaring kon worden gestuit, was men bereid met ons te praten,maar toen waren de verhoudingen al behoorlijk verzuurd. Het eerste gesprek, op de kamer van officier van justitie mr. Nicole Voorhuis,verliep daardoor uitermate stroef.
Ik had het gevoel dat men graag alle informatie van mij wilde overnemen, maar mij verder het liefst buitenspel zag staan. Ik maakte niet veel later kennis met inspecteur Bob Schagen, de chef van het rechercheteam en het boterde niet direct tussen ons.
Schagen ontfermde zich bijvoorbeeld over de door ons aangedragen kroongetuige en liet haar weten dat zij ‘in het belang van het onderzoek’ niet meer met mij mocht praten. Er leek iets van een merkwaardige competitie tussen ons te ontstaan, terwijl w etoch allebei uit waren op een oplossing van de zaak.
Het kwam uiteindelijk tot een gesprek op mijn kantoor.
Henk Zwartjes, de chef van Bob Schagen, was voor de zekerheid meegekomen en het ging er ongezouten aan toe. We kwamen wel tot een paar goede afspraken,maar toen de chef aan het eind van het onderhoud naar de van opwinding rode gezichten van Bob Schagen en ondergetekende keek, zei hij: ‘Tja.. ik vrees dat het tussen jullie nooit meer goed komt, maar laten we het belang van de zaak altijd vooropstellen.’
Wat Bob Schagen toen niet wist was dat Peter R de Vries een mobiel telefoontje met beltegoed opstuurde naar Renetta van der Meer. Zo kon Renetta van der Meer toch contact onderhouden met Peter R de Vries.
En hoe, he Renetta….vertel jij zelf maar wat voor soort contact jij er met Peter op nahield.